တစ္မနက္ခင္းမွာ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္ ။ “ ငါတို႔ ငါးမိုင္ေျပးၾကရေအာင္ ” တဲ့ ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုျပန္ေျပာခဲ့တယ္ ။ “ ဘရုစ္ ငါ ငါးမိုင္ေတာ့မေျပးႏုိင္ပါဘူး ငါ က မင္းထက္လည္းအသက္ နည္းနည္းၾကီးတယ္ေလ ငါ အဲဒီေလာက္ေတာ့မေျပးႏုိင္ဘူး ” သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္ ။ “ ငါတို႔ အတူေျပးျပီး ၃ မိုင္ေရာက္တဲ့အခါ ငါတို႔အရွိန္ကိုေျပာင္းလိုက္မယ္ေလ ေနာက္ထပ္ ၂ မိုင္ပဲက်န္ေတာ့မွာ မင္းလုပ္ႏုိင္မွာပါ ”
ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာခဲ့တယ္ ။ “ ေကာင္းျပီ ေလ ငါတို႔ ေျပးၾကတာေပါ့ ” ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အတူေျပးခဲ့ၾကတယ္ ။ ၃ မိုင္အထိေရာက္လာျပီး ၄ မိုင္အတြင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္လာပါျပီ ကၽြန္ေတာ္ ၃ မိုင္ေက်ာ္ျပီးေတာ့ ေလးမိုင္အတြင္းမွာ သံုး ၊ ေလး မိနစ္ေလာက္အထိေတာ့ အဆင္ေျပပါဘူးတယ္ ကၽြန္ေတာ္တကယ့္ကို ရပ္လိုက္ခ်င္ပါျပီ ရင္ေတြက တဒိန္းဒိန္းခုန္ေနျပီး အလြန္ကိုေမာေနပါျပီ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ျပီးမသြားႏုိင္ေတာ့ဘူး သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္ “ ဘရုစ္ ငါဒီထက္ပိုဆက္ေျပးရင္ ” “ ငါတို႔ေျပးေနတာပဲေလ ” “ ငါဒီထက္ပိုထက္ပိုဆက္ေျပးရရင္ငါ ႏွလံုးအေမာေဖာက္ျပီး ေသသြားလိမ့္မယ္ ”
ဘရုစ္ကေျပာတယ္ “ အဲဒါဆိုလည္း ေသလိုက္ပါ ” ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မခံခ်င္စိတ္ျဖစ္ေစျပီး ကၽြန္ေတာ္ ငါးမိုင္အထိဆက္ေျပးခဲ့တယ္ ။
အဲဒီေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရခ်ိဳးျပီး သူ႔ကို အဲဒီအေၾကာင္းေျပာခ်င္ေနခဲ့တယ္ ။ “ မင္းဘာလို႔ အဲဒီလိုေျပာရတာလဲ ” သူ ကျပန္ေျဖခဲ့တယ္ ။
“ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ မင္းတကယ္ေသသြားႏုိင္လို႔ပဲ ။ အကယ္၍မ်ား မင္းဟာ မင္းလုပ္ႏုိင္တဲ့အရာ (ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာျဖစ္ေစ ဘယ္လိုအရာပဲျဖစ္ပါေစ ) အေပၚ Limit ဆိုတဲ့ ကန္႔သတ္မႈတစ္ခုထားထားမယ္ဆိုရင္ အဲဒါဟာ မင္းရဲ႕ က်န္ရွိေနတဲ့ ဘ၀အစိတ္အပိုင္းအေပၚ ဖံုးလႊမ္းသြားလိမ့္မယ္ မင္းရဲ႕ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးနဲ႔ မင္းရဲ႕ အက်င့္ပိုင္းဆိုင္ရာအထိေပါ့ ။ ဘ၀မွာ Limit ဆိုတဲ့ ကန္႔သတ္မႈဆိုတာမရွိဘူး ။ တရွိန္ထိုးျမင့္တက္ေနတဲ့ မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္ေၾကာင္းလိုပဲ ဘ၀ဆိုတာ မရပ္မနားတက္ေနရတဲ့ ကုန္းျမင့္တစ္ခုလိုပဲ မင္းသြားႏုိင္တာထက္ မင္းေက်ာ္လြန္ျပီးသြားရမယ္ အကယ္၍မ်ား အဲဒီကန္႔သတ္မႈေတြက မင္းကို သတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္မင္းေသျပီပဲ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ရဲ႕ လုပ္ႏုိင္တာထက္ေက်ာ္လြန္ျပီးလုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိရမယ္ ”
သက္တန္႔ခ်ိဳ
A man must constantly exceed his level အားဆီေလ်ာ္သလိုဘာသာျပန္သည္ ။
မူရင္း - This inspiring story is about Bruce Lee, a legendary martial art master.
“Bruce had me up to three miles a day, really at a good pace. We’d run the three miles in twenty-one or twenty-two minutes. Just under eight minutes a mile [Note: when running on his own in 1968, Lee would get his time down to six-and-a half minutes per mile].
So this morning he said to me “We’re going to go five.” I said, “Bruce, I can’t go five. I’m a helluva lot older than you are, and I can’t do five.” He said, “When we get to three, we’ll shift gears and it’s only two more and you’ll do it.”
I said “Okay, hell, I’ll go for it.” So we get to three, we go into the fourth mile and I’m okay for three or four minutes, and then I really begin to give out. I’m tired, my heart’s pounding, I can’t go any more and so I say to him, “Bruce if I run any more,” –and we’re still running-” if I run any more I’m liable to have a heart attack and die.”
He said, “Then die.” It made me so mad that I went the full five miles.
Afterward I went to the shower and then I wanted to talk to him about it. I said, you know, “Why did you say that?”
He said, “Because you might as well be dead. Seriously, if you always put limits on what you can do, physical or anything else, it’ll spread over into the rest of your life. It’ll spread into your work, into your morality, into your entire being. There are no limits. There are plateaus, but you must not stay there, you must go beyond them. If it kills you, it kills you. A man must constantly exceed his level.”
No comments: